Poznańskie torowiska: wokół trasy Hetmańskiej – w 2007 roku otwarto nowy wiadukt

Trasę Hetmańską, łączącą ul. Głogowską z ul. 28 Czerwca ’56 (dawniej: Dzierżyńskiego) i dalej biegnącą w kierunku ronda Starołęka, otwarto na początku 1973 roku. Ułatwiła ona tym samym szybki przejazd od Grunwaldu, przez ul. Reymonta na Wildę i Dębiec. Wsparta na dwóch wiaduktach i moście, służyła do 2006 roku, kiedy to jedną z przepraw – nad ul. Dolna Wilda – trzeba było gruntownie przebudować. Tramwaje zniknęły z ul. Hetmańskiej (na odcinku między ul. 28 czerwca ’56 a rondem Starołęka) na prawie rok. 17 października 2007 nowy wiadukt został ponownie całkowicie oddany dla kierowców.

„Trasa Hetmańska” po raz pierwszy

Tory tramwajowe na ul. Hetmańskiej, od ul. Głogowskiej w kierunku Starołęki, zaczęto budować w 1968 roku. 30 grudnia 1972 r. gotowy odcinek przeszedł ostateczne odbiory techniczne. Z nowym rokiem nową trasą ruszyły bimby obsługujące linie 1 (Junikowo – Starołęka „Stomil”), 10 (Wilczak – Dębiec), 12 (Górczyn – Os. Warszawskie), 20 (Ogrody – Dębiec).
Jeszcze zanim trasa przez ul. Hetmańską została oddana do użytku, na nieczynnych torach nocowały wagony. Po uruchomieniu nowego połączenia, pojazdy, które nie mieściły się w zajezdni przy ul. Głogowskiej, były na noc odstawiane na ul. Przybyszewskiego. Dlatego też tramwaje linii 20, której trasa biegła właśnie w tym miejscu, po godz. 19:00 kursowały z Ogrodów objazdem przez ul. Dąbrowskiego i ul. Grunwaldzką.

„Trasa Hetmańska” po raz drugi

Wiadukt służył mieszkańcom przez 33 lata i w 2006 roku został rozebrany, by zrobić miejsce dla nowej konstrukcji. Obecny obiekt składa się z trzech odrębnych, oddalonych od siebie o pół metra: dwóch skrajnych pasów drogowych i środkowego pasa tramwajowego. Przebudowano ponadto sieć trakcyjną i dojazdy do wiaduktów. Przed nadmiernym hałasem okolicznych mieszkańców chronią 1,3- oraz 3-metrowe ekrany akustyczne. Zastosowane przy budowie konstrukcji belki przywędrowały do Poznania aż z Luksemburga, z największej na świecie wytwórni konstrukcji stalowych „Arcelor – Mittal”. Jak podaje inwestor Zarząd Dróg Miejskich „żywotność wiaduktu Dolna Wilda została obliczona, na podstawie użytych do budowy materiałów, na 150 lat”.

Obiekty 8-przęsłowe o konstrukcji zespolonej mają długość całkowitą wraz ze skrzydłami 155 m i łączną szerokość 31,04 m.

Rozpiętości przęseł każdego z obiektów wynoszą:  15,0 m + 6 x 18,0 m + 15,0 m = 138,0 m.

Na wiadukcie wykonano dwutorową nawierzchnię torowiska tramwajowego o długości 140 m.

Więcej informacji na stronie inwestora: www.zdm.poznan.pl oraz stronie lidera konsorcjum realizującego budowę: www.feroco.pl.

Trasa Hetmańska – budowa nowego wiaduktu